Cerita kutleri Perancis

Apabila bercakap tentang budaya makanan, mungkin hanya Perancis yang benar-benar boleh dibandingkan dengan China. Orang Perancis memberi perhatian besar kepada etika makan, dan penempatan pinggan mangkuk adalah salah satu kandungan budaya makanan.

Adakah awak tahu? Di Perancis, pinggan mangkuk yang berbeza biasanya mempunyai kedudukan khusus. Gambar di atas menunjukkan kaedah susunan standard pinggan mangkuk Perancis.

Ya, matematik anda bagus, berikut adalah lapan belas pinggan mangkuk yang berbeza! Adakah anda tahu untuk apa ia digunakan? Jom sama-sama tambah ilmu~

1: Sudu Sup 2: Pisau Pencuci Mulut 3: Garpu Pencuci Mulut 4: Pisau Ikan

5: Harpun 6: Pisau Utama 7: Garpu Utama

8: Pinggan utama 9: Pisau roti 10: Pinggan roti

11: Balang Mentega 12: Garpu Pencuci Mulut 13: Sudu Pencuci Mulut

14: gelas wain 15: gelas wain putih 16: gelas wain merah

17: cawan air 18: penggoncang garam atau penggoncang lada

Kalau cakap pasal pinggan mangkuk Perancis (les couverts de table), memang panjang ceritanya~ (Biji tembikai kecil dan air mineral kacang dah siap!)

Kisah Couverts

Perkataan "Couvert" berasal daripada Renaissance (la Renaissance).

Pada asalnya, couvert merujuk kepada penutup yang digunakan untuk menutup kutleri dan sudu. Pada pertengahan abad keenam belas, di bawah pemerintahan Louis XIV (sous le règne de Louis XIV), para bangsawan pernah menutup pinggan mangkuk mereka dengan penutup.

Pada masa itu, bagi mengelakkan keracunan, baginda sentiasa memerintahkan hamba-hamba supaya menutup pinggan dan pinggan mangkuk dengan penutup sebelum dihidangkan. Di sinilah ungkapan "mettre le couvert" berasal, yang asalnya bermaksud "untuk meletakkan penutup" dan kini bermaksud "untuk menetapkan meja".

Kutleri pertama ialah pisau dan sudu (le couteau et la louche), yang muncul pada zaman prasejarah (la Préhistoire). Kemunculan garpu itu kemudian. Hanya pada Zaman Pertengahan (le Moyen-Âge) barulah peralatan makan dalam erti kata moden (pisau tiga keping, garpu dan sudu) dilahirkan secara rasmi.

Walau bagaimanapun, pada abad ke-18, kebanyakan orang masih makan dengan tangan mereka, termasuk golongan bangsawan. Pada masa itu, garpu itu dianggap sebagai alat syaitan, yang akan memberi inspirasi kepada salah satu daripada tujuh dosa yang membawa maut (un des sept péchés capitaux) - kerakusan manusia (la gourmandise).

garpu

Pada abad keenam belas, Catherine de Medicis, seorang wanita bangsawan Itali dan isteri Raja Henry II dari Perancis, membawa garpu dari Itali ke Perancis.

Garpu yang mula-mula datang ke Perancis hanya mempunyai dua atau tiga gigi dan digunakan untuk makan ikan dan daging. Raja Louis XIV dari Perancis melarang anak-anaknya menggunakan garpu, menghalang mereka daripada menikam satu sama lain dengan mereka. Ia mengambil sedikit masa sebelum garpu benar-benar menemui jalan masuk ke beribu-ribu rumah Perancis.

Ia tidak sehingga abad kelapan belas bahawa garpu dengan empat tines mula digunakan secara meluas. Pada masa itu, adalah popular untuk golongan bangsawan memakai fraise. Renda frises yang rumit dan besar menyukarkan golongan bangsawan untuk memasukkan makanan ke dalam mulut mereka.

Raja Henry III adalah orang pertama yang menggunakan garpu setiap hari, kerana makan dengan garpu mengelakkan mengotorkan jubah dan ruffnya (la fourchette lui permettait de s’alimenter sans tacher sa robe et sa fraise).

Pisau pisau

Pada Zaman Pertengahan, sebelum garpu muncul, orang menggunakan pisau untuk memenuhi fungsi garpu, dan hujung pisau menghantar makanan ke mulut.

Kemudian, kerana kepercayaan karut, orang meletakkan pemegang berharga (le manche) pada pisau meja untuk mengelakkan diri mereka daripada diracuni. Pada masa itu, pisau meja adalah barangan yang sangat peribadi, dan setiap orang memakai pisau meja sendiri pada tali pinggangnya (chacun avait le sien qu’il portait à sa ceinture).

Dengan kemunculan garpu, kegunaan pisau meja dikurangkan kepada memotong makanan. Pada abad ketujuh belas, pisau pemotong daging (couteau à viande) muncul. Hanya pada abad kesembilan belas pisau meja secara rasmi memasuki isi rumah biasa. Setiap keluarga dilengkapi dengan beberapa set pisau, supaya tetamu yang dijemput untuk menjamu selera tidak perlu membawa pisau meja khas mereka sendiri.

sudu itu

Dalam latar belakang sejarah yang berbeza, bahan dan kegunaan sudu juga berbeza. Pada zaman Paleolitik (le Paléolithique), sudu diperbuat daripada kayu atau tulang; pada zaman Neolitik (le Néolithique), ia diperbuat daripada seramik; Telur telah dimakan; akhirnya, sudu besar dan kecil dilahirkan di Rom purba (la Rome Antique).

Orang dari kelas sosial yang berbeza menggunakan sudu bahan yang berbeza. Golongan miskin menggunakan sudu kayu, golongan pertengahan menggunakan sudu timah (en étain), golongan bangsawan menggunakan sudu perak, dan keluarga diraja menggunakan sudu emas. Di sini jugalah ungkapan "Naître avec une cuillère en argent [ou en or] dans la bouche" berasal.

Pada abad ketujuh belas, sudu, seperti pisau dan garpu, menjadi objek peribadi dan berharga, dan lambang keluarga diukir pada pemegang pinggan mangkuk. Seabad kemudian, tukang emas dan perak membuat pelbagai sudu yang berbeza saiz mengikut tujuan yang berbeza.

Sudu

"meja": "sudu besar" tradisional mempunyai banyak tujuan dan secara amnya merupakan pengganti kepada sudu sup.

Sudu meja: "Sudu besar" tradisional mempunyai pelbagai kegunaan dan biasanya boleh digunakan untuk menggantikan sudu sup.

"untuk sup" atau "untuk dimakan